In de jaren vijftig, na de tweede wereldoorlog, was de Duitse economie aan het herstellen. Er was meer geld voorhanden en steeds meer mensen konden gemotoriseerd vervoer betalen. In die tijd was voor velen een motorfiets echter het hoogst haalbare. Het was niet ongebruikelijk om een heel gezin op de motor te zien. De Bella werd zelfs geleverd met kinderzitje bij het beenschild en kon ook geleverd worden met zijspan. Dat was vooral met regen wat comfortabeler voor de passagier(s).
Begin jaren vijftig kwam een nieuw vervoermiddel in opkomst: De scooter. Comfortabeler dan een motor in de regen en bij nattigheid, minder last van de wind rond de benen, ruimte voor boodschappen bij de voeten en vanwege de doorstap voor vrouwelijke bestuurders in die tijd een heel stuk prettiger dan een motor.
Zündapp was niet blind voor deze ontwikkelingen en was begin jaren vijftig al begonnen met het ontwerpen van een scooter. Een aantal ontwerpen passeerden de revue, inclusief een tweetakt kardan aangedreven boxer motor. Die hadden we graag gezien, maar is er door de prijsstelling niet gekomen.
Uiteindelijk werd het voor Zündapp ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’. Op een motorshow kwamen ze de Parilla Levriere tegen. In Engels sprekende landen verkocht on de naam ‘Greyhound’.
De scooter sprak de vertegenwoordigers van Zündapp erg aan: relatief grote 12″ wielen, dus stabieler dan scooters met van die kleine wieltjes en een rijwindgekoelde motor. Vooral dat laatste was erg interessant. Al snel was een exemplaar gekocht en toen het bouwen onder licentie geen optie bleek is men met de Parilla als uitgangspunt aan de slag gegaan op de tekentafel.
Zündapp zou Zündapp niet zijn als er niet direct verbeteringen aangebracht werden. De Parilla was toch wat iel en onderbemeten naar Zündapp maatstaven. Een aantal verbeteringen werden direct meegenomen in het ontwerp:
- De remmen werden veer zwaarder gemaakt middels grote trommels
- Uitklapbare bagagerekken werden bij het achterwiel geplaatst
- Een sterk buizenframe verving het blikwerk
- Goede vering met schokdemping voor en achter werd ontworpen
- De bandjes werden iets breder
- En voor het eerst ooit: gegoten wielen!
Wie een Bella kent en vergelijkt ziet direct hoe ielig de Parilla is gebouwd. Dat was Zündapp toch echt te min. De vormgeving van de Bella is echter nagenoeg gelijk aan die van de Parilla. ‘Net verschillend genoeg’ om een rechtszaak te voorkomen.
Wat de Bella echt bijzonder maakte was de motor. Waar veel concurrenten nog met kleinere motorinhoud bouwden en minder versnellingen, had de Bella een verder uitontwikkelde versie van de oerdegelijke ‘Derby’ motor die in de DB modellen gebruik werden. Het werd een andere boring en slag maar het hart van de motor was bekend en vertrouwd en was met vier versnellingen en 150 (iets meer dan 7 pk) of 200cc (iets meer dan 10 pk) een behoorlijk vermogen voor die tijd. Het resultaat mocht er zijn; duidelijke zwaarder dan een ‘echte Italiaan’, maar zeker niet onooglijk:
De Bella werd uitstekend ontvangen door het publiek en de pers. De wegligging was fantastisch en beter dan menig motor, het vermogen was dusdanig dat de Bella veel motoren met gelijke cyclinderinhoud voor bleef. Een hele prestatie!
De Bella was een topklasse scooter. Met de uitklapbare bagagerekken en de pakjesdrager kon heel wat meegenomen worden en wie met het hele gezin wilde reizen kon een zijspan van Steib kopen.
Na de eerste Bella modellen R 150 en R 200, volgden al snel de R 151 en de R 201 die ook leverbaar waren met elektrische startmotor. Voor velen was dat een hele verademing en populair onder bestuurders die liever niet zwetend bij de kickstarter staan.
De 150cc modellen werden al snel de ‘goedkope versie’ en de R 153 was een wat minder luxe uitgeruste versie. Latere modellen konden ook met kickstand geleverd worden zodat de (nogal zware) Bella makkelijker geparkeerd kon worden.
Met de R 204 werd de scooter uitgerust met een zwaardere motor (iets meer dan 12 pk) en dat werd nog een klein beetje opgehoogd in de laatste versie, de Bella 200.
Andere modellen waren de ‘Suburbanette’, een ‘country & western’ versie voor de US markt en de Bella’s die de Deutsche Post gebruikte in het geel.
In totaal zijn er meer dan 130.000 Bella’s geproduceerd en je komt ze vooral tegen in Duitsland, Belgie, Nederland en de UK, maar je komt ze overal tegen; van Australië tot Peru en van Finland tot Griekenland. Overal zijn wel een paar Bella’s terecht gekomen.
Uiteindelijk nam de vraag naar de zwaardere scooters af en na een jaar of 11 trok Zündapp de stekker uit de Bella. In plaats daarvan werd de R 50 scooter met 50cc ontworpen in 1964. Dit model (waarvan het ontwerp overigens ook gestolen is, deze keer van een Lambretta Slimline) is als langste in het assortiment gebleven. Dit model werd geleverd tot het failissement in 1984 en tot die tijd beleef het ontwerp nagenoeg onveranderd.
Schakelschema:
Smeerschema:
