Zündapp kwaliteit getest

Zündapp kwaliteit

Waarom zijn we met z’n allen zo verknocht aan onze Zündapp hobby? Bij de meesten zal het antwoord zijn: ‘omdat ik er in m’n jeugd zo’n geweldige tijd mee beleefd heb’. ‘Ze waren mooi, snel en onverslijtbaar’.
Vooral die onverslijtbaarheid, die kwaliteit en perfectie zorgen er voor dat we er zo door gepassioneerd zijn. In de huidige wegwerpmaatschappij is zoiets economisch absoluut niet meer te verantwoorden.

Je moest vroeger wel een paar centen extra neertellen voor een Zündapp, maar dan had je ook een product dat door andere merken haast niet te evenaren was. Wij als Zündapp liefhebbers moeten niet meer overtuigd worden en zijn volledig doordrongen van de wetenschap dat Zündapp de beste was of zelfs, nog steeds is! Bij een onafhankelijk motorblad ligt dat echter iets anders en daarom werden er wel eens vergelijkende tests gedaan om de verschillende merken met elkaar te kunnen vergelijken.

Zo deed het bekende Duitse ‘MOTORRAD’ in 1984 (nr: 7/84, 28 maart 1984) verslag omtrent de lakkwaliteit van diverse motorfietsen. Het ging daarbij om de volgende merken en types:

  • BMW R 80 ST
  • Ducati Pantah
  • Hercules XE 9
  • Honda CB 750
  • Kawasaki GP Z 750
  • Moto Guzzi 850 Le Mans
  • Suzuki GSX 750
  • Yamaha XV 750
  • Zündapp KS 80

Volgens de redactie was het op dat ogenblik zo erbarmelijk gesteld met de lakkwaliteit van motorfietsen dat ze zelfs al in de folder stonden te roesten!
Om te vermijden dat men hele motorfietsen uit elkaar moest slopen en alle onderdelen apart diende te keuren, werd besloten slechts één onderdeel te testen. De keuze viel daarbij op de hoofdstandaard, omdat dat die meestal dezelfde behandeling als het frame krijgt en bovendien zwaar op de proef wordt gesteld. Hij komt onzacht in aanraking met motorlaarzen en de grond en bovendien zit hij helemaal onderaan de motorfiets in regen, sneeuw en steenslag.
Tijdens de winterperiode komt daar bovendien nog het verwoestende zout bij. De lakkwaliteit van de hoofdstandaard zou dan als maatstaf kunnen dienen voor de beoordeling van de lak van de rest van de motorfiets.

Om op een eerlijke wijze te starten werden bij diverse handelaren fonkelnieuwe hoofdstandaards van de te testen merken gekocht. Opvallend daarbij was, dat vier van de negen exemplaren gewoon zonder verpakking over de toonbank werden geschoven. Sommige verpakte exemplaren vertoonden zelfs al beschadigingen. Na de fabricage en tijdens de opslag en behandeling in magazijnen hadden deze al flink wat te lijden gehad, want ze werden af fabriek met roestplekken geleverd.
Enkel de BMW en Zündapp standaards zagen er nog maagdelijk uit. De Zündapp standaard zal ongetwijfeld in het ons zo bekende doorzichtige plastic zakje met groene Zündapp opdruk hebben gezeten.

Na aanschaf werden de standaards ter beschikking gesteld van het laboratorium van de Duitse Akzo-Coatings-Lesonal-Sikkens in Stuttgart om onderworpen te worden aan vijf gestandaardiseerde tests, zoals die algemeen in de auto – en lakindustrie gebruikt werden:

  • Een lakdikte meting volgens DIN 50981.

  • Een krasproef volgens Daimler-Benz-huisnorm 7399.

  • Een steenslagtest volgens VDA (Verband Der Automobilindustrie) om de stabiliteit van de lak te testen. (Hierbij wordt d.m.v. een straalapparaat 500 gram scherp staalschroot met een diameter van 4 à 5 millimeter op de standaard gestraald).

  • Een corrosietest in een zoutnevelkamer volgens DIN 50021 / 53167. (de standaard wordt gedurende 10 dagen in een kamer gehangen bij een temperatuur van 35°C waarin constant een zoutnevel onder een druk van 1 Atmosfeer gespoten wordt. Deze test komt ongeveer overeen met een half jaar rijden in een winterse toestand).

  • Een totale beoordeling van de toestand volgens DIN 53209 en 53210.

Al bij de eerste tests, de meting van de lakdikte, bleek het grote verschil in kwaliteit. Vooral Yamaha liet daar flinke steken vallen met een dikte van slechts 17 tot 25 µm. Zündapp stak met kop en schouders uit boven de rest met een dikte van 150 tot 210 µm, of een laklaag die tienmaal zo dik was. De eerlijkheid gebied wel te zeggen dat Zündapp er voor gekozen had de standaard een dure poedercoat behandeling te geven. Na de tweede test zag het grootste deel van de standaards er nog allesbehalve fris uit. Zelfs de Suzuki standaard die als enige een dubbele laklaag had (grond – en eindlaag) kon de derde test niet zonder schade doorstaan.
Later bleek dat de beide laklagen chemisch totaal niet op elkaar afgestemd waren. De vierde test in de zoutnevelkamer betekende voor de Yamaha standaard de doodsteek want na amper 96 van de 240 uur werd deze uit de kamer verwijderd, omdat er van de oorspronkelijke lak geen spoor meer te bekennen was. Met de rest van de standaards was het op het einde van de test al niet veel beter gesteld. De resten die de nevelkamer verlieten konden nog het best omschreven als schroot.
Om toch nog enige onderscheid te maken moet vermeld worden dat de standaards van BMW, Hercules en Ducati er nog net iets beter uitzagen dan de anderen. Enkel de Zündapp standaard kwam bij wijze van spreken lachend en zo goed als nieuw uit de kamer tevoorschijn.Zundapp kwaliteit

Wat was de reden van de erbarmelijke kwaliteit? Volgens de lakspecialist van Sikkens waren de laklagen veel te dun en bovendien werden onder de lagen nog sporen van vloeimiddel en lasmaterialen gevonden wat de hechting van de lak niet bevorderde.

Conclusie: De extra kosten voor het poedercoaten lonen zeker voor de gebruiker. De motor blijft er netjes uit zien en behoud z’n waarde. Ook gewone lak hoeft niet slecht te zijn als de voorbehandeling maar goed is en grond- en eindlak op elkaar afgestemd zijn. Wanneer dit alles zorgvuldig gebeurt, dan mag gewone lak bijna als evenwaardig aan poedercoating beschouwd worden.

Merk:

Eindbeoordeling:

BMW R 80 ST

middelmatig

Ducati Pantah

middelmatig

Hercules XE 9

middelmatig

Honda CB 750

slecht

Kawasaki GP Z 750

slecht

Moto Guzzi 850 Le Mans

slecht

Suzuki GSX 750

slecht

Yamaha XV 750

slecht

Zündapp KS 80

zeer goed

Ondanks dat Zündapp op dat ogenblik het water reeds tot aan de lippen stond en op de rand van het faillissement balanceerde, weigerde men toch concessies te doen op het gebied van kwaliteit en ging stug verder met het produceren van absolute topkwaliteit artikelen, die wij tot op de dag van vandaag in 2022 zo weten te appreciëren.

B0148

ZVC red: Dit artikel verscheen eerder in Zündapp Magazine 1 van 2005